Şiirin Doğumu ve Ölümü

Sancısı var ruhumdaki hecelerin
Doğum vakti geldi gelecek
Gelişimi başlayacak bazı kelimelerin
Sonra da onların karnı büyüyecek.

Heceler, kelimeler, cümleler derken
Ortaya çıkacak ilk dizeler
Belki kimileri için geç, kimileri için erken
Böyle- böyle oluşuyor tüm şiirler.

Ortada artık yorumlarla büyüyecek bebek
Kimi dertten çileden, kimi aşktan özlemden
Kimi namus, vatan ve milletten söz edecek
Kimi düşündürecek, kimi ağlatacak belli etmeden.

Kimileri istediği manasızlığı görecek onda;
Aşırı solcu, sağcı yada dinci bulacak bir nedenle
Kitapların toplatılmasını isteyecek sonunda
Ardından da kalemi tutuklatacak bir bahaneyle.

Anlatacak kitap, çürüten raflara derdini
“Ben kimseye zulmedip acı çektirmedim” diyecek
Savunacak, savunmasızca kelimelerin kaderini...ve
Sonunda boyun eğip, kendini suçlu ilan edecek.

Gece bitip, güneş gündüze hakim olduğunda
Raflar selam durup temizleyecek kitapların pasını
Görecek ki doğrular doğarmış karanlık boğulduğunda
Sonra iki gözü iki çeşme tutacak onların yasını.

Sen bunları böyle bilmelisin ey kalemlerim!
Yaz yazabildiğince aydınlık ve insanlık adına
Yeniden doğacağına inan her gün güneşin
Varsın kelimelerin, zulümden kurtuluşun tadına.

Yaz yazabildiğin kadar; özgürlük ve aydınlık adına
Yaz yazabildiğin kadar; insanların mutluluğu uğruna
Yaz yazabildiğin kadar; hapsedilen kelimeler namına
Özgürlük, aydınlık, doğruluk, mutluluk, kurtuluş adına
Yaz yazabildiğin kadar...
Ama, sadece ve sadece yaz.