Kabullenilmiş acıdaki çaresizlikti; seni sevmek, yaşamımı varlığına saklamışlar ezeliyetten.
Sana yaklaştıkça uzaklaşıyordum hayattan, ismimden siliniyordum yavaşça.
Ölmemek gayesiyle başlamıştı; nefesi çektiğimde ciğerim haykırıyordu adını.
İlerledi hikâye, sonra dilimden südur ettin; gizleyememiştim seni.
Benimle konuşan herkes seni tanıyordu artık; ağzımdan çıkan cümlelerde silüetin varmış.
Sona doğru yaklaşırken gözlerimi de esir aldın; adım atmadığın araziye bakamaz oldum.
Kalbimi de kaybetmiştim, fikrimde sen yokken atmıyordu artık.
Anla beni, tüm hayatım sana yaşam iğnesiyle batık.
Kayıt Tarihi : 7.10.2025 19:25:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!