Sığmaz Oldu Satıra Şiiri - Kasım Kobakçı

Evlat, bozkır halini,
Hemen tarif edemem,
Sırrına hiç gidemem,
Seyret toprak şalını.
*
Atan hep burda durdu,
Bizler kente taşındık,
Yaban elde aşındık,
Zaman mührünü vurdu.
*
Esmerleşen o deri,
Hep güneş vurdu yandı,
Sinek kondu kanadı,
Alacalı her yeri.
*
Tarlayı yarıp geçer,
Hasat vakti yoruldu,
Harman yeri kuruldu,
Buğdayı saptan seçer.
*
Yaz kış demez, çalışır,
Sus deyince susuyor,
Nefesini kısıyor,
O yüküne alışır.
*
Geniş idi omuzlar,
Toynakları çamurlu,
Bakışları onurlu,
Çınlıyordu kopuzlar.
*
Çoban iti peşinde,
Sadık bir dost olurdu.
İzini de bulurdu,
Duman tüter döşünde.
*
Su içerdi oluktan,
Arpa versen doyardı,
Başın taşa koyardı,
Kurtulurdu soluktan.
*
Mert şairden hatıra,
Mazi renge bürünsün,
Düz ovada sürünsün,
Sığmaz oldu satıra.