Şeyh Hâmid-i Velî Şiiri - Abdullah Satoğlu

(Somuncu Baba)
(1331-1412)

Tevazûda tekti, şandan şöhretten
Ederdi nefret, Şeyh Hâmid-i Velî.
Şehr-i Kayseri’den yeşil Bursa’ya
Eyledi hicret, Şeyh Hâmid-i Velî.

Nesl-i pâki peygamberin soyundan
Âb-ı hayat akar Tohma Suyu’ndan.
Lisân-ı hâl ile inek-koyundan
Alırdı ibret, Şeyh Hâmid-i Velî.

Erdebilî’den çok feyz almıştı O,
Takvâyla tefekküre dalmıştı O.
Gece gündüz uzlette kalmıştı O
Görmedi zulmet, Şeyh Hâmid-i Velî.

Mürşidi Hacı Bayram-ı Velî’nin
Kaynağıdır gönlü zikir selinin
Artar, değdiği mübârek elinin
Saçtı bereket, Şeyh Hâmid-i Velî.

Hutbe emredince ol Yıldırım Hân
“Fâş etmiş sırrını” Emir Sultan.
Sıcak aş çıkarmış soğuk tandırdan
Katarmış lezzet, Şeyh Hâmid-i Velî.

Onun azığı mânevi ürünmüş
Mekân tutmuş Aksaray’da barınmış.
Üç kapıdan aynı anda görünmüş
Sunmuş keramet, Şeyh Hâmid-i Velî.

Hak dostundan nefestir bâd-ı sâbâ
Onun kemâlâtı sığmaz kitaba.
Kâh “Aksarayî”, kâh “Somuncu Baba”
Ulu şahsiyyet, Şeyh Hâmid-i Velî.

Nice müridleri sen irşâd ettin
Viran gönülleri hep âbâd ettin
Ahfâdın ki, Hulûsî-Hamidettin
Ehl-i muhabbet, Şeyh Hâmid-i Velî.

Sana yakın, yakın olur Allah’a
Nasib oldu geldim ulvî dergâha.
İsterim ki, gelsem sana bir daha
Olsa da kısmet, Şeyh Hâmid-i Velî.

Kabrin ile şeref buldu Dârende
Engin bir huzûr var yârda-yârende
Zâviye’den gonca güller derende;
Gördüm bir cennet, Şeyh Hâmid-i Velî...