Sevinçle Hüzün Arası.

Bir sevinç var içerimde, birde hüzün var sanki,
tarifi zor belki.

Anlatmak istiyorum anlatamıyorum? nefret desem değil hüzün desem o da değil,
ne bilmiyorum ki zor işte tarifi yok,
sevinçle hüzün arası bir şey,

İkisinin ortası bir şey
doldur boşalt yukarı bak aşağı bak sağa dön sola dön.

Döndüğüm her yerde
baktığım her yerde
iki şey görüyorum sevinçle hüzün arası
ne sevine biliyorum ne üzüle biliyorum
bir tek şey biliyorum ben insanım bizler insan
farklı kişilikler imkanlar farklı iletişim farklı anlayış faklı
ama bazen öyle hüzün doluyor ki yüreğime
çok ağır çok büyük çok geniş
kaldırmak istiyorum
imkansız sanki hayat

Uzakları sonsuzluğu ve yaşamayı. kendime dönüyorum sevinçle hüzün arası.

Bazen bir ödül vermek içimden gelir
bakıyorum ödülü hak etmek lazım.
Bende o yok. ama şunu iyi biliyorum ki doğa farklı ovalar farklı hepsi büyüklü küçüklü dağlar bile öğle değil mi.

Bu sefer azıcık rahatlamışım gibi sevinçle hüzün arası
güllerde bile, uyuşmazlık yok mu kimisi dikenli olur bazısı diken siz
renkleri faklı farklı kokuları hakeza yaşam bu demek ki dört dörtlük imkansız sanki,

Tabi ki
gündüze baksana aydınlık geceyse karanlık
denizler bile öğle değil mi dalgalı dalgasız büyük küçük
öyleyse okyanuslarda var uçsuz bucaksız
her şey farklı her şey bir düzene göre sıralanmış
gök bile bazen mavi bazen bulutlu değil mi
sonuç çile siz insan yok sanki tek şey kalıyor yaşamayı sevmek,

İnanmak olduğun gibi görünüp göründüğün gibi olmak hayat bu sevinçle hüzün arası.