Zikrettin Karaca Şiirleri

Yakından tanığım aşk denen şeye
Ademle Havva dan çıkıp da geldi
Alem-i şumul da oldu terbiye
Fıtrat-ı alemden kopup da geldi

Tarihi asırlar önce yazıldı

Nur indi gökler den sadık kuluna,
Saf-i saf eyledi muştular beni,
Misk-i amber sindi canan gülüne,
Karanlık kuyuya astılar beni...

Zifiri siyahı kadehte içtim,

Üşüdü pembe süsüm kırağı pençesinde
Lebleri badem içi su sesi lehçesinde
Gülleri buket yapmış saklamış bohçasında
Uzaktasın nazlı yar uzat elin tutayım
Bülbül olup her seher pencerende öteyim

İsterlerse kelle, o benim işte
Sözüm sözdür ölçüm mizandır benim
Nasihatim dostça, sözüm kar deşce
Nizam-i bir hüküm cezam dır benim

İlim ve irfanla çıkmışım yola

Yaşayan ölüyüm, ölmedim amma,
Sensizken bir garip mezar gibiyim,
Şiirler derleyip, çağladım amma...
Eser'siz.!! Bir garip, yazar gibiyim.,

Sabreyle sultanım birgün gelirim,
Bu bahar gelmezsem gelecek bahar,
Her gün hayel eder hergün ölürüm,
Bu bahar gelmezsem gelecek bahar.

Bekle çiçeklerin moru derilsin,

İHTİRASIM KALBİME...

Gönlümün sahilinde batmayan bir güneşsin
Çöle benzer bedende kor olan bir ateşsin
Ruhumda ki aynalar çekilin ışık sızsın
kapatın perdeleri güneş bile vurmasın

Seneler mi bir garip mevsimler mi saklanmış,
Kar mı yağdı başına zülfün neden aklanmış,
Deste,deste gam keder üst üste mi yüklenmiş,
Bu candan o canana uçsam mı uçmasam mı?

Çileli ömrüm vardı, sen geldin bahar oldu,