Sevgiliyi Zalim Risalesi

Zalim Sevgiliye: Tazallüm Risalesi

Kapak Yazısı

Bu bir aşk hikâyesi değil.
Bu bir şikâyetnâme.

Ama mahkeme sensin, hâkim sensin, suçlu da sensin.

Kalbim senin elinde bir mazlime…
Boyun eğmiş bir inzılâm…

Aşkın adaleti yoksa, o aşk zalimliktir.
Sevilmek yetmez; anlaşılmak ister bir kalp.

Bu risale, zalim sevgiliye yazılmış bir tazallüm ilâmıdır.
Aşkın karanlığında adalet arayanların kalbine ses olsun diye…

Giriş: Kalbe Açılan Dava

Aşk…
Adıyla en çok kandırıldığımız duygudur belki de.
Gözyaşımızı lütfa, kalp sızımızı sevdaya sayarlar.
Zulmü aşkın cilvesi, suskunluğu aşkın edebi zannederler.

Ama aşk… zulme dönüştüğünde;
Mazlum kalbin suskunluğu artık bir sabır değil, bir tazallüm olur.
Açılan her yarayla, içimizde bir mahkeme kurulur.
O mahkemenin sanığı sevgilidir, hâkimi yine o.
Ve biz sadece tanık oluruz, kendi içimizdeki yangına.

Bu risale, işte o iç mahkemenin tutanaklarıdır.
Bir mazlum kalbin, zalim bir sevgiliye yazdığı aşk şikâyetidir.
Ama öfkeyle değil;
Aşkla yoğrulmuş bir sitemle…
Sükûnetle, sarsıcı bir içtenlikle…

Bu sayfalarda,
Kalbin diliyle konuşulmuş fıkıh terimleri vardır:
Tazallüm, mazlime, inzılâm, tuğyân, i‘tida…
Ve her biri, aşkın adalet terazisinde tartılmıştır.

Ey sevgili…
Bu kitap sana yazıldı.
Ama sen okuma.
Anla.

I. Bölüm: Tazallüm (Zulümden Şikâyet)

Ey kalbimin cellâdı, ey aşkın kıyıcı dili,
Sana tazallümümdür, kulun kalbiyle sitemi.
Zulmünü görsem de lütfunu bekler hâlim,
Ne çare, sevmekte sabırla yanan âşık benim.

Her şikâyetim secdeye eğilirken dualaşır,
Dil susar, göz konuşur, geceyle sırdaşlaşır.
Senin zulmünle büyüdü içimdeki merhamet,
Zalimliğini bağışladım, çünkü sevdim elbet.

II. Bölüm: Mazlime (Zalimin Elindeki Gasp Edilmiş Hak)

Kalbim, senin elinde mazlime şimdi ey cân,
Ne senin ne benim tam, ama elindedir her an.
Benim olan bendeyken senin olmuş ne acı,
Mazlimeyim ben şimdi, sensin kalbin hırsızı.

Bir zalimin elinde oyuncak olmuş sevda,
Sustum, çırpınmadım, dedim ki: “Bu da bir imtihan da…”
Sen çaldın yüreğimi ama geri de vermedin,
Hak sahibi ben iken sen hüküm sürdün sevgilim.

III. Bölüm: İnzılâm (Zulme Boyun Eğmek)

Mazlime olsam da ey gönlümün sultanı,
İnzılâmım sanadır, sensin aşkın imtihanı.
Boyun eğdim, büküldüm, eğilmedim hiç kimseye,
Yalnızca senin nazarında çöktüm sessiz secdeye.

Zulme razı kalbim, isyan etmedi bile,
İnzılâm, bir âşıkta olur en çok, en derin bile.
Zulme sevdadır belki, ya da kalbin yanılgısı,
Ama bu yanılgı bile, aşkın en doğru yazgısı.

IV. Bölüm: Tuğyân (Sınırı Aşmak, Azgınlık)

Tuğyânınla geldin, kalbime sınır bilmeden,
Sevgiyle değil, hırsla, kıskançlıkla, kinle gelen.
Bilmiyorum, âşık mısın, yoksa yalnızca istilacı mı?
Kalbimin duvarlarına kanla yazdın adını.

Sen bendeki Allah’tan bile fazlasın bazen,
Korkuyorum bu şirke benzer bağlılıktan gizliden.
Bir mabede değil, bir zalime secde eden kalbim,
Tuğyândır işte bu; sevgi değil, bendelikmiş derin.

V. Bölüm: İ‘tida (Ölçülü Olmak, Adaletle Kalmak)

Aşk ölçüsüz olmamalı der büyükler,
Ama sen ölçüyü aşk zannedersin, neyleyim?
İ‘tida bilmezsin ey zalim,
Ne kalbine adilsin, ne bana rahim.

Ben ise, taşan bendin suyu gibi dökülüp gittim,
İçimden akan nehirle sana yol oldum,
Sen yürüdün, çiğnedin, geçtin,
Ben hep yerdeydim, sen gökte sanırken kendini.

VI. Bölüm: Nihayet (Sitemin Özü)

Sevme beni artık.
Anla.
Yarayı sarmak sevgi değil,
Yaramı anlamaktır sana düşen.

Ben artık sevilmek değil,
Sadece anlaşılmak istiyorum.
Zulmünü hak zannetmeyesin diye,
Aynayı sana tutuyorum:
Bak, içimdeki sen bile, senden bıkmış.

VII. Bölüm: Aşkın Tevhîdi (Birliğe Dönüş)

“Zulümle başlayan aşk, tevhid ile tamamlanır.
Çünkü aşkın sonu, yalnızlığa değil, birliğe varır.”
— Dünya Yükünün Hamalı

Ey aşk,
Sen ki ilk adımda bir bakış,
Son adımda ise bir aynasın.

Önce beni benden alıp,
Sonra beni bana getirdin.

Zalim sandığım sevgili,
Benim içimdeki parçamdı belki.
Ben onu sevdikçe,
Kendimi bölüyordum.

Kalbimi ellerine verdim,
Ama o eller benim kendi ellerimdi belki…
Zulme tazallüm ettiğim sen,
Benim içimdeki gölgem miydin?

Mazlime dediğim yüreğim,
Belki de kendimi kendimden çaldığım yerdi.
İnzılâm ettiğim aşksa,
Benliğimi erittiğim secdeydi.

Şimdi anladım:
Zalimi de, mazlumu da ben yaratmışım.
Sevgili bir semboldü;
Benliğimin dışa vurmuş aynasıydı.

Tevhid nedir, bilir misin?
Sevgiliyi suçlamaktan vazgeçmektir.
Ayrılığı yok saymak,
Kendinle bir olmaktır.
Sevgiyle sarmak hem mazlumu,
Hem zalimi içinde…

Şimdi anlıyorum:
Ben seni değil,
Kendimde eksik olanı seviyordum.

Ve senin zalimliğin,
Benim içimdeki parçalanmışlığın yankısıydı.

Ey aşk…
Artık şikâyetim yok.
Artık “neden sevmedin?” değil,
“neden kendimi bölerek sevdim?” sorusu var.

Çünkü gerçek sevgi,
Birini sevmekle değil,
Birleşmekle olur.

Ben artık seni affettim, ey sevgili.
Çünkü seni affetmek,
Kendimdeki bölünmeyi onarmaktır.

Ve işte bu,
Aşkın Tevhîdidir.