Sevgili Babacığım Şiiri - Kasım Kobakçı

Anlatayım sana durumumu,
    sevgili babacığım,
İstemem bu dijital alemin,
    geçici verisini.
Beklerim memleketten,
    her gelen nağmenin tınısını,
Anılarım yetim,
    tüm yük sende.
Gittim iptidai evime,
    viran olmuş neyime,
Yalnız kalmış duvarlar,
    dökülmüş çamurlar.
Nereye yöneltsem,
    bu sanal başımı,
Kimsesiz sesler,
    yerlerde çürümüşler.
Yalnızlık vurdu kalbime,
    kayıp düştüm ben,
Ne gün gordü sağlığım,
    ne de saham.
*
Tükendi sözlerim,
    büründüm sessizliğe,
Bir geçmişten süzüldüm,
    arkaik dijital.
Ne yöne kulak versem,
    sağırlık, dilsizlik,
Ne çok pişmanlık,
    biriktirmişim meğer.
Yeni ayaklanmış daha,
    aklımdaki düşüncelerim,
Gizliyken bir bebeğin,
    yaşam bağında.
Açık bir bağlantı noktasındaki,
    bir kapının ardında,
Çiseleyen yağmurun,
    sesi gibi.
Aldım derin bir nefes,
    susturdum hepsini,
Gece olunca,
    çöktü karanlık.