Sevdiye Şiiri - Selim Can

Sendeki beni bana anlat dedi bir gün Sevdiye,
Ay ışığını seyrederken gözlerinde Ahmet,
Daldı gitti birden bire,
Neresinden bağlayacağını bilemeden kelimelere,
Senin adın aşk dedi önce,
Sonrasında kekeledi ve sustu,
Gözlerinin önüne inince perde...

Seni ilk deniz kıyısında güneşle gördüm dedi,
Yüreği yüreğim gibi yalnız,
İçinde deli fırtınalarla dolu...

Bilemem tabii ki çocukluğunu,
Koştuğun tozlu yolları,
Yollarda eskittiğin bensiz yılları diye ekledi,

Sonrasında şakağında atınca damarı,
Uzun uzun sohbetleri geldi aklına,
Bir de yazarken kendinden geçtiği kaybolan mektupları,
Boğazına oturan düğüm düğüm,
Aşkını anlattığı anları...

Akdeniz akşamları diye başlayan müzikle,
Dans edip sevişmeleri geldi aklına,
Saatlerin akıp geçtiği geceye doymadan,
Birgün kollarında açacağını beklediği gelinciği,
Soldurmadan dallarını,
Canımdan can vererek sevdim dedi...

Hele o ilk buluşmamızı dedi çekerek içini,
Gelmenin mi yoksa sensiz, sensizliğe gitmenin mi zor olduğu,
Bir ormanın içinde kaybolmuş ceylan gibi,
Avcılar elinde kalınca yaralı...
Tenine her dokunuşun aşk,
Dudaklarındaki gizemin hayat olduğunu,
O gün bahşetttin dedi bana...
Öpüşürken, koklaşırken kana kana...

Ve seni yüreğimin içine gömdüm dedi şimdilerde,
Gözlerine bakarken yaşadığımı hissederken,
Uçurumlara saldık dedi aşkı Ahmet...