Ölüm gülleri açmıştı;
soğuk bir ölüm baharında.
Gözler sevda körüydü;
yalnız yalnızlık aylarında.
Hani güneş doğarya,
batıdan akşam üzeri
işte öyle birşeydi prangalı yüreğimde umut.
Tütün kokan eller
sevda sarardı fabrikalarda
Ve sevda içerdik bardaklarda.
şerefe haykırışlarımız
kadehimizi doldururdu.
İşte böyle belki söyle
ne bileyim belkide senleyfdi aşk dolu yürekler.
Hep çaresi vardı puslu yüreğimin
ama sendin çare
Sendin imkansıza batırılan ekmek.
Kayıt Tarihi : 21.4.2006 20:03:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!