Benimle takılsana
Gönül eğlendir benimle
Gülüşüme ortak ol her daim
En iyi günlerime dost ol.
Takıl benimle
Farkına varmadan tanı4
Bir ses oldu geceye yanlızlığım
'Gel artık' diye haykırıyordu
'Gel de bitir şu yanlızlığı'
'Tek sözünle herşey değişir' derken,
Gözlerin yalvarıyordu...
Yollar insanı kendine götürür.
Yaşanmışlığın kalbine götürür.
Yollarda hayattan fazladan nefes çaldığımı hissederim hep,
Derin derin soluyup bırakmam.
Hayata anlam yüklemeyi öğretir yollar.
Sevdiklerine götürür.
Artık insanın enerjisinin evrende zamandan bağımsız olduğuna inanıyorum. Düşünce gücüne, astral seyahatlere. Ama yine de bu bazı sorunları çözmeye yaramıyor. Beynin unutmadığı bir gerçek çünkü. Aynı tepkileri sana günün birinde tekrar verdirebilir. Sen bitti sanırsın, bir bakarsın aynı yerdesin. Belki daha kötü. Hayat bu. Zamanda acı da sonsuz, sevgi de. Bazen sen sevgiyi seçersin ama yaşanmışlıklarının sana sunduğu şey acıdır. Zamansızlık, çünkü gerçek olandır.
Tükettik dostlarım
Nasıl başardık bilmiyorum,
Anlamıyorum…
Yıllara sığdıramamışken dostluğu,
İçimizde tanımlayamışken bu birlikteliği,
Anları beraber boyamışken rengârenk,
Üçüncü tekil şahıs
Hayat sahnesinde ki rolümü
Seçme şansım olmadı hiç
Başrol diye verdiler her rolü
Her insan hayatının başrol oyuncusudur ya;
Uykusuzluk… Yine başucumda… sensizliğin acısını beynimde hissettirmek için bekliyor...Teslim oluyorum, gün ışıdığında bitecekse bu acı, bu gece son geceyse eğer, teslim oluyorum… Sabaha dek geceye arkadaş olmaya razıyım…
Yıldızlar sarmalamışlar geceyi… Karanlığı yırtmak istercesine… Bir umut olur belki mutluğu arayan bir çift göze…
Öylece bakıyorum… Aradığım veya beklediğim bir şey yok ki… yıldız kayıyor tek dileğim: bu gece uykusuzluğa kurban ettiğim son gece olsun..
Hani sen beni hiç yerine koydun ya… Hani sonrada sen hiç oldun… İşte bunu fark ettiğim andan beri seninleyken uyumadığım geceleri özlüyorum... Uykusuzluk hiç bu kadar yalnız olmamıştı… Ve geceleri hiç bu kadar duyulmamıştı yalnızlığım…
Sen beni yok saydın ya yok oldum bende… Bir gölge gibiyim şimdilerde… varlıkla yokluk arasında tereddüt eden bir gölge..
Anlamsızlaşıyor gün geçtikçe yaşanılası her şey... Bir bir yok oluyor beynimde…
" Ben artık üzülmek istemiyorum" dedi.
Ben de istemiyordum. Üzülmeyi... En çok da onu üzmeyi.
Üzülmeyelim diye sevmeyelim mi?
Öleceğiz ya, yaşamayalım mı bu hayatı? "
Ve bir son daha….
Gitme desem kalır mıydın sanki?
Ömrüme yaysaydım seninle olan her anımı
İzin verir miydin buna?
“Ruhuna aşığım” derdin ya,
KISIR DÖNDÜM / EKSİLME BAŞLASIN
Hayatta en çok dost oldum ben
Belki de bu yüzden aşkı beceremedim.
Sevdim ama… yine de…
En çokta sevmeyi sevdim…
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!