Sessizlikten Öte Şiiri - Sinan Bayram

Bir gün sorar kendini insan,
"Ne kalır benden geriye zamanla?"
Rüzgâr bile susar o anda,
Bir çiçeğin soluşunda saklı yanıtlar.

Toprak bekler, sabırla, sessiz,
Ne hüküm sürer ne direnç iz bırakır.
Her can, kendi sonuna yürür usulca,
Sonsuzluk bir kapı, aralanır karanlıkta.

Ölüm, bir yok oluş değil belki,
Bir dönüş mü sadece, başka bir bilince?
Kim bilir, belki de uyanış,
Beden susar, ruh konuşur geceyle yarış.

Yaşamak, ertelemek midir ölümü?
Yoksa her nefes bir adım mıdır sona?
Göz kapanınca açılır mı perde,
Kendi hakikatimize mi döneriz yeniden?

Dost olur bazen ölüm insana,
Ağrısız, zamansız bir kabullenişle.
Bir iç çekiş gibi hafif,
Bir veda gibi ağır ama nihayetle saf.

Ve biz,
Ölümü yaşarken taşırız içimizde,
Hayat, o yüzden bu kadar derindir belki de.

Sinan Bayram