Sessizlik Ayinleri Şiiri - Düş Lem

“COMİNİG”
Yüzüme oturan acı bir yalnızlık sadece.
Her köşede nöbet bekleyen korkunun
Ürkütücü sessizliği başımı döndürüyor.
Hayaletlerimle ben oturup çay içiyor,
Yazıyor, deniz havası alıyoruz.
Onlar olmasa belki de yalnızlıktan çürürdüm.
Âmâ yine de varlıkları çok elzem değil benim için.
Bile isteye seçtiğim bu kuytu,
Benim kendimi kaybetmeme çabam.
Elimde neyim kaldıysa onları tüm evrenden saklamalıyım.
Âmâ biliyorum bu bile isteye deliliği çağırmak.
Âmâ insan her şeye rağmen yaşamak istiyor.
Yaralarını sarmayı,
Kendine şefkati öğreniyor bir zaman.
Her şeyin ötesinde
Kendi benliğinde buluyor kaybettiği ne varsa.
Öyle olmalı, bu bir umut.
Hayat tercihlerdir.
Bazen tercihlerimizi yaşamın ta kendisi belirler.
Öğreniyorum;
Sessizliğin bir kabulleniş olduğunu,
Kaybetmenin çok da ürkütücü bir yanı olmadığını,
Hayattaki tüm bağların
Pamuk ipliği kadar hassas olduğunu,
O yüzden atılan düğümlerin sıkılığı
Ancak zayıflatmaya yarıyor.
Bütün ipleri kopardığımızda
Kanatlarımız olduğunu fark edeceğiz.
Uçmanın imkânsız olmadığını,
Hayatın hoyratlığa değmediğini
Her bağın özgür bırakılması gerektiğini
Bir bir öğreneceğiz bir zaman.
…….
Sıkıştım!
İki duvar arasına hapsolmuş gibiyim.
Hayaletlerim beni teskin ediyor.
Yine de nerede duracağımdan emin olmuş bir halim yok.
Doğruyu görüyorum, hissediyorum ama
Sanki bir karabasanın pençelerindeymiş gibi,
Kıpırtısız bir beden de bilincimi dinliyorum.
Sabrı öğreniyorum en ince detaylarıyla.
Bazen bir hüznün pençesinde
Sararmış bir yaprak gibi savruluyorum.
……
Kuş sesleri iyi bir avutucu böyle zamanlarda.
Tüm canlılara pencerelerimi kapatmış gibiyim.
Gökyüzüne bakıyorum,
Denize, bir de kuşların kanatlarına.
Bazen gözlerimle karşılaşıyorum.
Ne garip, bir yabancı gibiyim kendime.
Olağanüstü satırların bilincini yokluyorum ellerimle.
Hala kendini doğuramamış
Bir benliğin içerisinde büyüdükçe büyüyorum,
Sıkıştıkça sıkışıyorum.
Eylemsizliğim kaos öncüsü gibi pankartlar açıyor,
Bütün iklimlerde.
Ama bu yitirilmişliğin çaresizliği,
Bütün hücrelerimde orkestra şefliği yapıyor.
Ne göğe sığabiliyorum ne yere.
Bir kuş olsam kanat çırpsam sadece.
Tek gayem kanat çırpmak,
Evreni kucaklamak,
Bütün kötülüklerin en uzağında kalabilmek
Ve bütün dayatmaların,
Bütün kuralların dışında,
Ben olabilmek olmalıydı.
Oysa düşüncelerim bir kuş kadar özgürken,
Tüm varlığımda bir kuyunun içindeyim,
En kötüsü sesimi bir duyan yok.
Hayaletlerim ve ben kendi evrenimizi yarattık.
Burada yaşam evreni aşkın.
Fark etmiyor artık
Ne yaşama sığıyorum ne düşüncelerime,
Nereye taştığımı,
Nereden koptuğumu
Önemsemediğim bir andayım.
Hayat bir trajedi
Ve bu trajediye göz yumuyoruz.
Oysaki kuşlar kadar özgür
Ve uzun yaşayabilirdik….