Sessizliğine Sığmayan Özlemim

Sessizliğine Sığmayan Özlemim”

Ben seni özledim…
Ama öyle basit bir özlem değil bu;
Bir sesin eksikliğiyle başlayan,
bir gülüşün yankısında büyüyen,
geceleri içime sığmayan bir özlem bu.

Kendime sorup duruyorum;
nasıl bu kadar sessiz kalabiliyorsun,
nasıl oluyor da yokluğum seni hiç yakmıyor gibi duruyor?
Ben her sabah seninle uyanırken,
sen nasıl benden bu kadar uzağa sığınıyorsun?

Her şey güzel gidiyordu oysa…
bir kelimen, bir gülüşün yetiyordu bana dünyayı unutmaya.
Sonra bir anda sustun.
Ben anlamaya çalışırken, sen duvarlar ördün.
Ne oldu, ne değişti, bilmiyorum.
Ama bir tek şeyi biliyorum;
ben hâlâ seni bekliyorum.

Belki dönmezsin,
belki de dönsen bile artık aynı olmayız.
Ama içimde bir ses inadına umutlu,
inadına seni arayan,
inadına “belki” diyen o ses hiç
susmuyor.

Ben seni özledim…
Ve bu özlemi hiçbir sessizlik susturamıyor.