Şessizliğin Kanatlarında Ölen Aşk

"Sessizliğin Kanatlarında Ölen Aşk"

Ben seni yokluğunda sevdim,
Yağmurda ıslanan o dünyadan habersiz,
O çocuğun gözlerinde yıkıldım dünyaya,
Bilmiyordum ki, sessizlik bazen en derin çığlıktır,
Ve ben, o çığlığı boğmaya çalışırken,
Kendi içimde kıyametler kopardı.

Ne çok sustum,
Dünyaya sustum,
Kendime küstüm,
Ve her defasında seni içimde öldürdüm.
Bir bir sırtımdan acılar birikti,
Omuzlarımda yük olup ağırlaştı,
Gözlerim doldu her geçmişe döndüğümde,
Her düşüşte, her hatırada,
Sanki dünyam parçalanıyordu yeniden.

Beni tanıyan herkes sustuğumu sandı,
Ama o suskunluk, yangınların en büyüğünü saklıyordu.
Çünkü bazen en derin acılar,
Sessizlik içinde doğar,
Ve sessizlikle yaşar,
Ama hiçbir zaman ölmez.

Kendime düşman oldum,
Dost sandım yalnızlığı,
Kendimi kapattım karanlık odalara,
Ve her gecede,
Seni unutmak için değil,
Seni yaşamak için çabaladım.

Yalnızlık bir hançer gibi saplandı kalbime,
Ve ben o hançeri yüreğimden çıkarmaya çalışırken,
Daha da derin yara açıldı.
Kelimeler yetmedi anlatmaya,
Gözyaşlarım bile yetersiz kaldı,
Çünkü acı,
Anlatılmazdı,
Sadece yaşanırdı.

Bir şiir yazıldı içimde,
Ne kalem taşıdı onu, ne kelime,
Sadece kanım, gözyaşım,
Ve sessizliğimle karıştı her dizede.
Sessizliğin kanatlarında ölen aşkın türküsüydü bu,
Kimse duymadı, kimse anlamadı,
Ve ben,
Kendi yüreğimin mezarında,
Yalnızlığın en derin kuyusunda,
Sessizce öldüm,
Sessizce sevdim seni.

Her adımda yitirdim kendimi,
Her nefeste boğuldum özlemde,
Ve her gecede,
Yıldızlar kadar uzak,
Ay kadar yalnız kaldım.

Dünyaya küstüm,
İnsanlara sustum,
Çünkü içinde taşıdığım sevgi,
Hiç kimseye anlatamadığım,
Hiç kimsenin anlayamadığı,
Kelimelerin kifayetsiz kaldığı bir sırdı.

Ve şimdi,
Seni yokluğunda sevmek,
Senden kalan anılarda kaybolmak,
Beni ben yapan her şeyi yitirmek demek.

Ama yine de seviyorum,
Sessizce, gizlice,
Ve her damla gözyaşımda sen varsın,
Her nefesimde sen varsın,
Ve ben,
Seni unutmaya değil,
Seni yaşatmaya mahkumum.

Bu şiir,
Hiç kimsenin yazamadığı,
Hiçbir ekranda parlamayan,
Sadece benim acımın,
Sadece benim sevgimin,
Sadece benim ruhumun yankısıdır.

Ve ben,
Seni yokluğunda sevdim,
Kendi içine kapandım,
Sessizliğiyle var oldum.

Şimdi
Kalbimde açan bu sessiz bahar,
Gözlerimde biriken her damla yaş,
Ve her attığım adım,
Beni sana daha çok yakınlaştırıyor,
Ama aynı zamanda daha da uzaklaştırıyor.

Çünkü bilirim,
Sevgi bazen en büyük yalnızlıktır,
Ve bazen en büyük ölüm,
Sevmekten vazgeçmektir.

Ama ben vazgeçmedim.
Seni,
Yokluğunda sevdim.

Mehmet Bildir
20.12.2017