Sessizliğin Kalesinde

Bir gece bekçisiyim, dilimde paslı anahtar
Kapıları kilitledim, sözcükler hücreye atıldı.
"Konuş!" diyenlere küllerimi uzattım:
"Ateş söndü," dedim,
"Ama duman hâlâ ciğerlerimde..."

Sen, bir kış masalının donmuş sayfalarındasın
Dokunduğum her kelime, avuçlarımı yaktı.
"Üşüyor musun?" diye sormadım,
Çünkü buz tutmuş yüreğin,
Ateşi bile titretir...

Yalnızlık, duvardaki çatlak değil,
Kendi sesimin yankısı oldu
Bir kuş gibi kanat çırptım,
Aynı odada dönüp durdum.
"Uçamıyorum," demedim,
Kanat seslerim sustu sadece...

Şimdi biliyorum:
Sessizlik,
Düşman değil,
Dilimin son sığınağı...
Ve ben,
Kelimeleri mezara gömmek yerine,
Bir ağaç dikiyorum
Her suskunluğa
Kökleri sessiz,
Meyvesi çığlık olan...