Sessizliğin Kalbinde Şiiri - Ayrılık Saati

Gülüşünü sevdim,
karanlığın en ağır yükünde,
bir kandil değil,
sonsuzluğun eşiğinde açılan görünmez bir kapı gibi.

Kırık aynaların içinden
bir damla su misali,
zamana meydan okuyan bir hakikat gibi
çölümün ortasına düşüyor.

Senin o kısa tebessümünle
dünyam yeniden yazılmıyor sadece,
varlığımın anlamı yeniden doğuyor;
yoklukla varlık arasında
senin ışığında kendimi buluyorum.

Çölümün ortasında,
susuzluğun en keskin anında,
bir vaha değil,
sonsuzluğun kalbine işlenmiş bir ezgi gibi beliriyorsun.

Kumların sessizliğinde bir serap değil,
hakikatin çıplak sesi gibi dokunuyor tebessümün.

Ve ben, yokluğun külleri arasında savrulurken,
senin ışığında kök salıyor, sessizliğin kalbinde yeniden doğuyorum.