Sessizliğimin Fırtına Dili

Suskunluğuma sakın aldanma,
Bir buzul nehirim ben
Yüzeyimde sükûnet, dip akıntılarımda devrilen dağlar.
Bir esersem, kırılan buzların altından
Çağlayan olur taşarım,
Sonbahar bir anda ilkbahara döner…

Küllerle örtülü bir volkanım aslında,
Duman değil, sessizliğim tüter.
Lavım kelimeler,
Kraterim yüreğimde saklı.
"Sönük" sanma,
Patlamam bir dünyayı yeniden şekillendirir,
Küllerimden yeni bir dil doğar.

Gözlerimde bir fırtına beslerim
Şimşeklerim tutkulu, gök gürültüm hakikat.
"Durgun" dediğin o bakış,
Bulutları yırtıp geceyi yarığa sürükler.
Yağmurum öyle yoğun ki,
Çöl bile vaha olur bir damlada…

Sakın taş sanma beni,
Heykel değil, sessiz bir çekiçim.
Mermere vurduğum her darbemde,
Tarih yontulur, zaman çatlar.
"Hareketsiz" deme kıpırdadığım an,
Bir çağ sallanır salıncağımdan…

İşte,
Rüzgârım bir tufana dönüştüğünde,
Suskunluğum bir devrimin adı olacak.
Mevsimler değil, yüzyıllar değişecek
Çünkü ben sustuğum her an,
Yeni bir dünyanı ilk nefesiyim