o kadar ağladın ki
ey istanbul sen hiç duymadın
hüznünden farkettim seni
orada duruyordun
varlığın bir su
suya düştüm su akıp gitti
tek teselli
bütün hatıraları/nı tutuyor mavi
bir sevincin hayali düşüyor/du sessizce
ilk yaz şafağı gibi
limanlar beklesin dursun hasretleri
gözlerin. derinliğine çeken deniz sanki
en son esen rüzgar saçlarının telleri/ydi
ürkek ve yalnız kalbin
sessiz bir yağmur
ölü dudaklar gibi sokaklar
zannetme ki doğmayacak güneşin
güz ağacıyım ben
kar yağsa da yüzüme
içime şarkılar atar tebessümlerin..
mustafa kaya
18.11.2010/ankara
www.mustafakaya.net
Kayıt Tarihi : 20.11.2010 15:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!