Sessiz Gözyaşları Şiiri - Ender Korkmaz

Koltuğunda oturmuş bekler,
Gözleri nemli.
Belli ki onun da var
Senelerin aklından silemediği yari.

Yanyana otumuş şehit anaları,
Şehit babaları, eşleri.
Dokunsan kırılacaklar.
Hayallere dalmışlar, kahramanlık şiirleriye.

Sekiz sene geçmişti de aklından silememişti.
Son telefon görüşmesini
Son seni seviyorum deyişini
Mustafa'mın yanağından öp deyişini.

Mustafa şimdi on yaşında
Belli ki babasının yolunda
Daha dün annesini ağlatmamış mıydı
Anne bende şehit olacağım diyerek.

Çanakkale de savaşan bir kahramandı,
Uzun boylu mangal yürekli,
Biraz da sinirli tıpkı diğer babalar gibi
Değil mi? Soruyordu Mustafa.

Gül bahçesinde bir güldü Mehmet.
Anacığını ne de çok severdi.
Vatan sana emanet oğul,
Gözün arkanda kalmasın derdi oğluna.

Adımı kimse bilmesin
Nasıl öldüğümü de
Anamın gözyaşı pınarlarını,
Babamın da gizlice ağlamalarını.
Diyordu Mehmet anı defterinde

Varım yoğum bir canım
O da sana feda olsun Vatan.
Oğlum da sana emanet Vatan!
Gözüm arkada kalmasın Vatan!
Ender Korkmaz