Sesim Yankılandı Kendime

Bugün yine konuşmadım kimseyle,
Konuşacak bir "kimse" yoktu zaten.
Duvarlara anlattım içimi,
Cevap gelmedi —
Yalnızlık bile susmuştu bu gece.

Bir çay demledim,
İki kişilik alışkanlıkla...
Ama bardaklardan biri boş kaldı,
Diğeri gözyaşıyla doldu.

Dışarıda hayat sürüyordu belki,
Ama ben içeride çürüyordum sessizce.
Ne bir kapı çaldı,
Ne bir mesaj geldi...
Sanki varlığım unutulmuş bir kitap gibi
Rafın en dibine itilmişti.

Zaman geçtikçe fark ettim,
Yalnızlık gürültülü bir şey değilmiş,
Tam tersi —
En çok sessizlikte bağırırmış içimiz.

Bir şey söylemek istedim…
Ama kelimeler,
Boğazımda taş oldu.
Yutamadım…
Dışarı da atamadım…