Sesdizliğin Eğildiği Yer Şiiri - Seyrani ...

Zaman,
göğsümde yavaş yavaş solan
bir ceviz yaprağı gibi kurur.
Ne yana dönsem,
küskün soluğu dokunur yüzüme.

Bir taş gibi sustum,
içimde kırk yıl beklemiş bir söz,
dilime gelince
anlamı düşer yere,
kırılır.

Eskimiş pencereler gibiyim artık,
rüzgârı değil
sessizliği içeri alan.
Ve bakışlarım ,
bir başkasının çocukluğuna ait gibi,
çok uzak, çok tanıdık.

Bazen
bir gölün aynasına bakar gibi
kendimi seyrederim.
Yüzümde kırışan dalgalar,
yüzümde durulan bir yalnızlık.

Her hatıra,
birer çividir duvara çakılmış.
Ne astığım iner,
ne duvar yıkılır.

Ben zamanın eğildiği yerdeyim.
Ne öncesi var kelimenin,
ne sonrası.
Herkes ölmüş,
Herkes birer birer unutulmuş.
S.GÖL