Ses Etme Şiiri - Nilüfer Albayrak

Şııııışşş…! Sus, ses etme…
Kimse duymasın içine küstüğünü…
İnsandan yoğrulduğunu, sonra o insandan kaybolduğunu…
Yapma, etme, bir tek kelime bile etme…
Bırak seni kendileri gibi sansınlar, sen belli etme…
Yorulduğunu, hatta gitmek istediğini…

Kaçak olduğunu, kaçmaların arasında kaybolduğunu, kimse bilmesin…

Sızlanma, sızını sakla…
Nasılda yara aldığını anlamasınlar…
Yaranı kanatırlar farkında olamazsın…

Yüreğin olduğunu asla belli etme…
Sevdiklerini anlatma, nasılda özlediğini hiç anlatma…
“Seni hak etmediler” derler diye, sakın ama sakın anlatma…
Özlemek, özlemek mi dedim, sahiden o neydi?

Kır papatyalarını çok sevdiğini de anlatma…
Kopartıp sana getirirler, heder etme…
Heder etme papatyaları…
Kır papatyalarını…

Hmm… Bir de nasıl inandığını hiç anlatma…
Ahmak olduğunu, saf olduğunu belli etme…
Konuşma, sen en iyisi çekil bir kenara…

Aynaya bak, yüzünü okşa, ruhunu yokla…
Avuçladığın yüzün dostun, bakışların düşmanın olsun…

Yalnız olduğunu belli etme…
İşte orada duvarlar örerler seni mahkûm ederler.
Senin hücren sana yeter…
Işığı bir tek sana vursun, karanlığı korkutmasın…

Bir eli sıkıca tuttuğunu hatta ona ait olduğunu anlat…
Kimse bilmesin, nasıl da duygusuz yaşadığını…
Sonra seni kirli düşüncelerine ortak ederler…
Teninde leke, kalbinde yara, ruhunda hicran kalır…

Bırak seni kendileri gibi sansınlar…
Bırak her şey yolunda gitsin, anı yaşa…
Elbet bir gün bu rüyadan uyanacağım…
İşte o zaman gerçeğimle tanışacağım…
İşte o zaman gerçeğimle tanışacağım…
Şııııışşş, şıııışşşş, şııışşş…