Sergi Takvimi Şiiri - Hatice Güzen

Açılış - Giriş Notu
Bu sergi, bir suskunluğun takvimidir.
Zamanın içinden düşen eşyalarla
bir hafızanın kırıklarını
gün gün teşhir eder
Bakarken sessiz kalanlar için kuruldu.
Çünkü bazen, hiçbir kelime
bir objenin yükünü taşıyamaz.

---

1. Gün - Cam Fanus

Bir bakış
hapsoldu cam fanusta

zaman kırıldı
sessizlik
esir düştü

kırılmasın diye değil,
zaten
çatlamıştı kalbin gölgesinde

hiçbir göz
cesaret edemedi bakmaya

çünkü unutmak zorundaydı herkes
hep
en önce bakan

---

2. Gün - Cümlesiz “Gitme”

Dudakta
asılı kaldı
yarım bir gitme

ne kelime
ne ses

cam vitrin buğusuna sinmiş
veda değil
kalışın suskunluğuydu

---

3. Gün - Mendil

Ayrılığın
solgun izleri
kumaşına sinmiş
buruşuk
ağır
suskun

ne gözyaşı
ne kokusu vardı üstünde

eğilenden saklı kalan
o mendilde
kat kat duruyordu hâlâ

dilin
söyleyemediği çığlık gibi

---

4. Gün - Koltuk ve Fotoğraf

Boş bir koltuk
önünde silik bir fotoğraf

oturacak kimse kalmamış
herkes
çoktan yerini yitirmişti

bakan
kendi kaybını gördü

fotoğraf
sorular sordu
cevaplar
bekleyerek sustu

---

5. Gün - Oyuncak

Sessizliğe
sarılmış bir çocukluk

bastığında
ses vermeyen oyuncak

kahkaha değil
soru sızıyordu içinden

belki de
en çok
o suskun cümleyi duymamıştı

---

6. Gün - Not

Sergi masasının köşesinde
tek cümlelik bir bekleyiş:

“Döneceğim”

kim yazdı
kim bekledi
bilinmiyor artık

zaman
kenarında kıvrılmış

bekleyenin
adı silinmişti

---

7. Gün - Aynasız Oda

Bu oda
ayna taşımıyor
çünkü
yüzleşmekten
kaçıldı

içeri giren
gözünü indirir

yansımasızlık
suskunluğun dili olur

ve en çok
kendini duyanların
sığınağıdır burası

---

Sergi Biter

Çıkışta
bir defter açıktır

yanında
bir kalem
ağırlığı
sustuğuna yakın

yazılı
tek kelime:

kaldım

bir nesne gibi değil,
bir tanıklık gibi

bu sergide
yalnızca eşyalar değil
ben de sergilendim

her gün
bir parçam eksildi

ve şimdi
bir kelimeyle
tam kaldım