Sensizlikle Kapanan Yaralar

Kaç zamandır kabuk bağlamıştım
Hiçbir sevda acıtmıyordu artık
Ta ki adını duydum bir an
Ve içimde bütün yaralar açıldı fark ettirmeden

Bir damla gözyaşı gibi akıyorsun içime
Usulca, sessiz, derinden
Sen geldin diye ağlamıyorum aslında
Sen varsın diye içim huzura benzer şimdi

Ben kırık bir aynaydım sensizlikte
Yansımamı bile tanımaz olmuştum
Ama sen öyle bir dokundun ki
Kendime bakarken sana dönüştüm

Şimdi hangi kelime anlatsın bunu
Seninle iyileşen, seninle tamamlanan
Bir kalbin yeniden çarpışını
Bir ruhun sessizce uyanışını?

Biliyorum hâlâ çok kırığım
Ama yanında paramparça değilim
Çünkü senin gözlerin,
Beni yeniden “ben” yapıyor, inan...