Sensizliğn Feryadı Şiiri - Kasım Kobakçı

Bir indirim değil isteğim, iyi hallerden,
Arınma beklentim de yok, kötü durumlardan.
Ömür boyu sürsün bu hal, gözlerinde hayatın.
Ay ışığında gizlenen, yakamozları al denizden.
Çalınan ezgileri, usulca üstüne bırak yüreğinin.
Rüzgarla dokun piyanonun tuşlarına, havayı titretsin.
Anlamsız da olsa fark etmez, teli de olsa sazın.
*
Değeri yok nasılsa, boşuna savrulan zamanın.
Aşklar, hileli iflaslar, sessizce yaşanırken.
Bir yazgıdır bu, düşmez bizim payımıza ağıt yakmak.
Yükselen uçurtmalardan, yurt kurar kendine insan,
Yüce konaklar inşa eder, sıradağlar üstüne.
Süzülürüm okyanuslar üzerinde özgürce,
Sıralarken duaları, sığınırım parmaklarımın gölgesine.
*
Tanrıdan af dilemek, düşse de yorgun gönlüme,
Asla feryat etmek, düşmez bizim payımıza.
Bırak kalsın sökme ustam, müebbet duvarını yerinden.
Acıtıp, vurma yüzlere, geri dönülmezliğini, geçmiş günlerin.
Gizli kalsın bırak, tutanaklarını tutma yanlışların.
Sarsılmaz bir kale gibi, korunmalı aşk, koynunda geleceğin.
Yazgıya ağıt düşmez, bu kalp sızısı bana kalsın.
*
Sensizliğin feryadı, son vedadır bu,
Kayboldu umutlar, gecenin karanlığında.
Hüzünlü bir melodi yankılanır ruhumda,
Sessizce karışırken gözyaşlarım toprağa.
Sarar bedenimi, yalnızlığın soğuk nefesi,
Bir ağıt yükselir göğe, uzak diyarlarda.
Geriye kalan sadece, tarifsiz bir boşluk.