Sensizliğe Doğru

Yıllar geçti...
Ve onca kelime döküldü kâğıda,
Ama içimde hâlâ sana dair bir şeyler var.
Unutmadım...
Unutamadım o gözlerini,
Bir bakışında sığınak olan sessizliğini.

Kaybolan yıllarım var sende,
Geri dönmeyecek, ama hep içimde yankılanan.
Bir tebessümünle başlayan nice baharlar vardı,
Şimdi her mevsim sonbahar içimde.
Ve ben, aynı satırları yeniden okur gibiyim her gece...

Tek bir cümle yetti bana,
Beni silmeyi, unutuşunu görmeyi…
"Yalnızlık huzurmuş," dedin,
Oysa ben, kalabalığın içinde bile sensizdim.
Yokluğunla büyüyen bir boşlukta nefes almaya çalıştım.

Nefesimdin…
Ve hâlâ öylesin…
Sonsuza kadar içimde yaşayan bir isim gibi,
Bir dua gibi,
Bir iç çekişin ucunda kalan sen…

Yorgunluğunu anlıyorum kadın…
Belki de ben çok konuştum,
Belki de susmam gereken yerde bağırdım…
Ve sen, yavaş yavaş uzaklaştın.
Fark etmeden seni yoran bendim,
Bunu en çok gidişinle öğrendim.

Sen gidince,
O an bir yarım da senle gitti.
SENLE…
Sessizliğinde boğuluyorum şimdi.
Sesin, artık sadece hayalimde çınlayan bir ezgi.

Oysa bir tek sendin,
Beni çıkarsız, karşılıksız seven.
Ve ben…
Sanırım seni sevmeyi bilemedim.
SEVMEYİ…
Gerçekten, derinden, incitmeden SEVMEYİ…