Haramdır Şiiri - Lokman Gülbahçe

Bir akşamüstüydü. Gökyüzü kızıla boyanmış, güneş ufuk çizgisinde ağır ağır kayboluyordu. O ise pencerede oturmuş, uzaklara dalıyordu. Her kalp atışı, sanki bir davul gibi kulaklarında çınlıyordu. Ama o çınlamanın ritmi tek bir isme bağlıydı: “O...” Sevdiği uzaklardaydı. Belki de dönmeyecekti. Fakat gönlü bunu kabullenmek istemiyordu. Çünkü hasret, yüreğine her gün yeni bir hüzün katıyordu. Her nefes alışında göğsüne saplanan bir hançer gibi, özlemi derinleştiriyordu. Artık nefes almak bile günah gibiydi. Bazen gece yarıları uyanır, ellerini yüzüne kapatırdı. Rüyasında görmüş olurdu onu; elini tutmuş, gözlerine bakmış, birlikte yürümüşlerdi. Ama sabah olunca, o rüyanın sadece bir hayal olduğunu bilmek kalbini paramparça ediyordu. Gözyaşları öyle çok akmıştı ki, gözleri kurumuş çöl gibi yanıyordu artık. Yalnızlıktan dili de kurumuştu; onu anmaktan, onu düşünmekten yorulsa da vazgeçemiyordu. Çünkü onsuz geçen her gün, ateşin içinde yanmak gibiydi. İnsan bazen her şeye sahip olur ama bir tek şeye muhtaç kalır. Onun için de öyleydi: Bal da yeseydi, kaymak da, hiçbirinin tadı yoktu. Çünkü hayatın tadı, ancak sevdiğiyle kavuşunca vardı. Geceleri ellerini açar, dua ederdi. "Allah’ım," derdi, "beni ya ona kavuştur ya da bu yürek yangınını dindir..." Başka hiçbir dileği yoktu. Çünkü biliyordu ki, o olmadıkça hayaller bile haramdı. Ve işte böyle, her gün yeniden yanıyor, her gün yeniden küle dönüyordu. Ama içinde küçücük bir umut kıvılcımı sönmüyordu: “Belki bir gün... belki bir gün kavuşuruz.”