Dilimin duldasında kısık alevler yansımanı arardı öpüşlerle
Dalgınlığımın hüznünde beni çöllere düşüren Leyla olurdun
Zaman emzirir şimdi morarmış dudaklarımızı, sarı ırmaklarca
Okşayıp durma bedenimi bırak, üşüyor şiirlerim, titriyor imgelerim.
Tanıdığım bir ağaç var
Etlik bağlarına yakın
Saadetin adini bile duymamış
Allah’ın isine bakin
Geceyi gündüzü biliyor
Devamını Oku
Etlik bağlarına yakın
Saadetin adini bile duymamış
Allah’ın isine bakin
Geceyi gündüzü biliyor
………………………..
Yazınız düşündürdü beni,
çağrışımlarıyla imden ime saldı.
başarılarınızın devamı dileklerimle...
selamlar……
çok farklı geldi bana diğer yazılarından ayrı bir tadı vardı sanki , inanılmaz cümleler vardı beni alıp başka yerlere götüren..... Daha fazlası olucak seni tebrik ediyorum .
ama keske bu yazı bir ayrılık yazısı olmasaydı...
İnsanların bu kadar çok olduğu bir atlasta yalnızlık hiçliktir aslında. Özlem taşıyan otobüslerle, umuda açılan yelkenlilerle ve gökkuşağına dokunmak isteyen kuşlarla bir başka döner bu dünya. Yalnızlığı paylaşırsın da, yalnızlığının göz yaşlarını kimselere gösteremezsin.
Bence de o ibrişim yaşları kimselere gösteremiyor insan. Şiirdeki bu inanılmaz anlatıma en içten tebriklerimi sunuyorum. Bu yazıda insanın kendisini görmesi harika bir şey.
Kutluyorum sizi ve kaleminizi.
Bu şiir ile ilgili 3 tane yorum bulunmakta