.......Suskunluğumun çığlık çığlığa haykırdığı bir bahar gecesiydi başkaldırdığımda duygularımın yağmalanmasına. Nehirler aktı yüreğimin dik yamaçlarından sayfaların düzlüğüne. Gecelerce hiç durmadı mürekkepten yağmurlarım. Sel oldu, tufan oldu, alıp sürükledi o güne dek içime attığım her ne varsa...
.......Sen kağıtta ustalığım
.......Dilimde en büyük acemiliğimdin benim
.......Seninle öğrendim ben deniz olmayı,
.......Güneşin yedi rengi karışınca gövdeme, yağmur olmayı öğrendim. İlk damlam saçlarına düştü, buğulandı çocuk gözlerin ikinci damlamda.
.......Üçüncü damlamda bana ne kadar sevdalı olduğunu öğrendim toprağın, ben onsuz yaşabilsem de onun bensiz asla hayata tutunamayacağını.
.......Dördüncü damlamda çamur olmayı öğrendim yoksul mahallelerin sokaklarında. Mavi önlüğüne bulaştım okul yolunda solgun yüzlü bir çocuğun.
.......Seninle öğrendim ben kar tanesi olmayı. Kristalleşti gözyaşlarım seninleyken sensiz olmanın buz kesen soluğunda. Nice sevdalı yürek donup kaldı deli boranlarımda.
.......Gülüşün gamzesiydi bahar güneşinin.Seninle öğrendin ben nehir olmayı, sel olmayı tufan olmayı, alıp sürüklemeyi içimde sana dair ne varsa.
.......Sen kağıtta ustalığım
.......Dilimde acemiliğimdin benim
.......Ben seninle öğrendim şair olmayı...
2005
Melih CoşkunKayıt Tarihi : 27.10.2005 00:19:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Sevgiyle:)
.......Dilimde en büyük acemiliğimdin benim
.......Seninle öğrendim ben deniz olmayı, 2
Büyüt denizlerini hep...
Sevgiyle umutla...
TÜM YORUMLAR (3)