Seni Seviyorum Şiiri - Mustafa Gürbüz

mutluluğa açilmiş bir küçük pencereydi hayat
büyüdükçe benle büyüyen o küçük penceremin
hiç durmadan değişen manzarasi oldu çevrem
etrafimda dolaşanlar kimliksizdi çoğu
çoğuna sevgili olmuştu bedenim
aslinda tek sorguladiğim kendi bedenim
ve açilmiş ufuklara giderken ömrüm senelerim
kapatmiştim ben kanadini bir penceremin
çünkü bi taraf yalan bi taraf hain bir taraf zalimdi
hep diger parçasindan baktim hayata puslanmişti ama
toz pembeydi etrafi ve gördüğü göreceğimin en güzeliydi
karşimda duran ve açik sayfalarda küçük satirlarda şiirim
sadece 'seni seviyorum' yaziyordu o puslu penceremde
ve gördüğüm sendin sevgili ve görmek istediğim bir sendin
oysa şimdi gecelerim soğumuştu kapanmiş pencerelerim
göremiyordum seni bile kar kaplamişti penceremin
gel demeye çağirmaya elimin uzanmadi perdelere
ama sanki gidişini gördüm bir gölge geçmişti
uyku arasinda yanimdan ve sen gidivermiştin benden
şimdi bir daha bahari mi bekleyeceğim geçmek bilmeyen zamanda
o güneş ne zaman doğacak bir daha sıcak odama
o sevgili dönüş biletini aldimiydi giderken sessizce
bak haber bile vermemişti sadece buzlu camda 'seni seviyorum' derken
ya gitti yerlerden dönüş yoksa açilmaz mi bir daha güllerim
bakamazsam bende o pencerelerden açmayada korkuyorum
inan çok korkuyorum o pencereleri ama olsun altına bende yazdim

'seni seviyorum' yazisinin yanina 'bende seniiiiiii'