Seni Bir Bilseydim Şiiri - Kasım Kobakçı

Ah gönül!
Ne de çok bahsetmiştik birbirimize,
Utanç verici gerçeklerimi örtüp, sarmalayacaktın sır gibi,
Anlamsızca geçen ömrüme, anlam katacaktın,
Coşkun isyanlarıma, duru bir akıl,
Ruhumdaki kaosa ışık...

Ah gönül!
Her akşam, odama düşer alaycı gölgelerin,
Bir an gelir, bir an gider,
Sen kayboldun, ben kaldım kendi çıkmazımda,
Bir yalan kadar tehlikeli,
Sonsuz arayışlara çıktım, sana varmak için,
Ne zaman, terk ettin beni...
Ah gönül, seni bir bilseydim!
*
Ah yüreğim!
Hani benimle uyumak istemiştin, her gecenin sonunda,
Tüm hayal kırıklıklarımı sarıp, sarmalayacaktın bir avuç toprak gibi,
Neyin yoksa, neyine var olacaktın,
Uçsuz bucaksız, çabalarıma yön,
Var olmayan benliğime soluk...

Ah yüreğim!
Her öğle, kapıma vurur iğneli sözlerin,
Kâh düşer, kâh kalkar,
Sen gidince, ben kaldım tek başıma,
Bir hata kadar tehlikeli,
Hep umutla bekledim, sana giden yolları,
Nereye koydun beni...
Ah yüreğim, seni bir görebilsem!
*
Ah canım!
Hani bana, el uzatacaktın,
Tüm hatalarımı, silip geçecektin bir damla su gibi,
Umutsuzluğumun kaynağına, bir ışık,
Bilinmeyenlerime bir çıkış,
Karanlıkta kalan bana, bir el...
*
Ah canım!
Her sabah, pencereye çarpar küstah rüzgarın,
Bir düş, bir gerçek,
Sen benden uzaklaştın, ben kaldım boşlukta,
Bir kayıp kadar tehlikeli,
Hep senin için yürüdüm,
Nerede unuttun beni...
Ah canım, seni bir duyabilsem!
*
Ah içim!
Hani bana, eşlik edecektin,
Tüm yaralarımı, saracaktın bir bez parçası gibi,
Tükenmişliğimin son noktasına, bir başlangıç,
Sonsuz acılarıma, bir avuntu,
Kaybolmuş ruhuma, bir rehber...
*
Ah içim!
Her akşam, yüzüme vurur küçümseyen rüzgarın,
Bazen yüksek sesle, bazen fısıltıyla,
Sen gittiğin için, ben kaldım çaresiz,
Bir suç kadar tehlikeli,
Hep seni bekledim,
Nereye attın beni...
Ah içim, seni bir bilseydim!