Sen Yokken Şiiri - Kadriye Akıncı

Sensiz bir an bile geçmek bilmezken
Aradan upuzun seneler geçti
Sensiz geçti binlerce günler…
Sevgisiz yüz binlerce saatler…
Sen yokken çok şey değişti burada
Eski camlar bardak oldu.
Kayboldu dostluklar, kırıldı kalpler,
Derinden yara aldı gönüller,
Yaralandım derinden.
Kabuslarda uyandığım gecelerim oldu.
Hıçkırıklarla son bulan hayallerim,
Sen gelmeyince solan ümitlerim…
Bu gün de gelmedin!
Yine akşam oldu, karardı hava
Tüm perdeler yüzüme örtüldü seni beklerken,
Kapandı kapılar,
Bütün ışıkları söndü evlerin, ümitlerimle beraber.
Dayanamıyorum!
Hayatı kaldıramıyorum sen yokken
Ayrılık hain!
Ayrılık acı!
Ayrılık zalim!
Taşıyamıyorum…
Seni sensiz yaşıyorum bu uzak diyarda
Bir ben varım kalbi yaralı
Bir de o kalbi kanatan hasretin var.
Hatıralarınla başbaşayım
Düşündükçe içlendiğim, içlendikçe, düşündüğüm hatıralar…
Ama ben seni yeniden hatırlamıyorum,
Hatırlamak için unutmak lazım...
Sen yoksun ya, koca dünya dar geliyor bana
Sığmıyorum!
Sen yokken aşkım celladım olmakta
Korkuyorum!

(26.11.2000-Diyarbakır)