Sen yokken Şiiri - Ezel İlhan

Hiç bilmeyeceksin bilemeyeceksin
Sen yokken ben seni çok sevdim
Her Salı da Perşembe de
Her görüş gününde
Bir an olsun sesini,nefesini
Duyup hissedeyim diye
Koşup her şeye rağmen geldim.
Dönüşler de çoğalan özleminle.
Biriktirip yalnızlıkları bekledim.
Bazen koptum hiç yaşamadım
Yaşar gibi yaptım yaşar göründüm.
Sen yokken sensizliğinle baş başa,
Direnmek için kadere ve de hayata
Ben sana sığınıp sana büründüm.
Çok ağladım geceleri sensizliğime.
Görmesin diye gizliden gizliye.
Acımadan kendime dimdik yürüdüm
Sen yokken kendimden öte,
Kendimden çok sana üzüldüm.
Hiç bilmeyeceksin bilemeyeceksin belki,
Sen yokken ben seni daha çok sevdim.