Sen Yokken Şiiri - Devrim Ulusoy

Uzun yollardan geçtim,
Bunca zaman içinde.
Her türlüsünü yaşadım sayılır acıların.
Ve her türlüsüne alıştım artık ölümlerin.
Yalnızca senin yokluğuna alışamadım.
Kapalı gökyüzünün kasvetli havasında,
Gözlerime değer gözlerin.
Her dokunuşlarında kalbimde yara açar.
Bakışlarında kaybolur benliğim.
Kendimi kaybederim,
Yaşanmışlığımı tek kalemde silerim,
Ama yinede yüreğimin her hücresinde seni severim.
Bir pembe gülde severim seni,
Benim aşkımla sen dolu olan pembe gül,
Kızıl bir gül olur umut olur yağar tane tane gökyüzünden.
Bütün dünya kızıl olur, öfke olur,
Yüreğimde isyan,
İç ülkemde ayaklanma olur.
Örgütlenirim yine senin aşkınla,
Durulur sessiz bir ağıt olurum,
Sözsüz bir türkü olurum,
Bütün kafiyelere inat, kafiyesiz şiir olurum,
Okunmaz bir hal alırım,
Anlamımı kaybederim.
Seninleyken kaybedecek bir şeyi olmayan ben,
Sen yokken…
Şiirlerim bana karşı örgütlenir.
Her dizesine pankart açar.
Benliğimdeki ülkede iç savaş çıkar,
Bir On İki Eylül sabahıymış gibi darbe iner yüreğime,
VE yarım kalır DEVRİMİM SEVGİLİM

DEVRİM ULUSOY