Sen ve ben Şiiri - Halil İbrahim Bodur

Sen ve ben…
Birbirine dokunmadan tutunan iki kelime gibiyiz
Aynı cümlenin içinde aynı duygunun özünde.
Kalabalık bir dünyanın ortasında
Birbirine rastlayan iki yalnızlık belki de
Ama sen gelince yalnızlık bile yerini
Tuhaf bir huzura tarifsiz bir ışıltıya bırakıyor.

Sen ve ben…
Aynı hikâyenin iki ayrı başlangıcıyız
Ama kader bizi aynı sona doğru yazıyor sanki.
Seninle konuşurken
Zamanın ayak sesleri bile yavaşlıyor
Cümlelerimiz arasında bir sıcaklık doğuyor.
Sanki dünya bir an için susuyor
Sadece kalplerimiz konuşuyor.

Sen ve ben…
Bir adım daha yaklaşsam
Kalbim göğsümden taşacak gibi.
Biraz daha baksan
Yıllardır sakladığım her şey
Bir anda gözlerime dökülür gibi.
Aşkın en güzel tarafı
senin adınla bile içimde bahar açması.

Sen ve ben…
Belki birbirimizin kaderiyiz
Belki de kaderden kaçarken birbirine sığınan iki yolcu.
Ama ne olursa olsun
Senin varlığın bana
Yeryüzünde hâlâ mucizeler olduğunu fısıldıyor.
Elinin sıcaklığı
Sesinin titrek huzuru
bin şiirin tamamlayamadığı bir duyguyu taşıyor içime.

Sen ve ben…
Gel biraz daha yakın dur bana.
Kışa dönen gecelerime güneş sensin
suskunluğuma nefes
yorgunluğuma umut.
Sen yanımdayken
en kırık yanlarım bile iyileşmek için sebep buluyor.

Ve biliyorum
Bir gün tüm yollar biter
tüm ışıklar söner
tüm kelimeler susar.
Ama kalbimde hep aynı cümle kalır
Sen ve ben bu dünyanın en güzel tesadüfüydük.

Sen ve ben…
Birbirine geç kalmış iki yol değil
Kavuşması yazılmış bir hikâyeyiz.
Ben seni düşünürken dünya yavaşlar
Ay ışığı bile adını sayıklar
Rüzgâr saçlarına sevdamdan haber taşır.

Ve sen…
Gecelerimin en parlak duası
Gündüzlerimin en derin nefesisin.
Benim için var olmuş gibi duran
O güzel kaderin adısın.

Sen ve ben…
İki kişiyiz belki
Ama aynı aşkın içinde tek bir yürek gibi atarız.
Ve bil ki sevgilim
Kalbimin en sessiz yerinde bile
Her zaman sen varsın…