Sen ve aidiyet! Şiiri - Mustafa Cilasun

Bilmiyorum nereye gidiyorum,
Sessizliği, arıyorum, dalıyorum,
Ağacın yaprağında, kuşun gagasında,
Bulamıyorum, hala adımlıyorum.

Ağacın daları, semayı kapatmış,
Solumak adına, bir yudum bile olsa,
Ferahlamak istiyorum, seni arıyorum.
Ama sen, benim kaybettiğim yerdesin.

Bu satırları bir şiir adına yazmıyorum,
Yazdıklarını asla bir şiir saymıyorum,
Hırsım yok, iddiam yok, bir çabam yok,
Sadece yalnızlığımı, paylaşmaktayım.

Nasıl anlarsan, ne söylersen, kim dersen,
Bir hiç olduğunu bilen, fakat yakınmayan,
Ayakkabı boyamak, simit satmak derken,
Çıraklık, kalfalık, adam olmaktır yarışım.

Bizim oraklarda, şekliyet para etmez,
Kişilik zafiyetleri olanların iştigalleridir.
Kat, yat, enaniyet, hesapsız olan kazanç,
İftihar vesilesi sayılmaz, bir aşağılıktır.

İzzet, iffet, hürmet, hizmet ve himmet,
Aşk ile yaşanır, kimseden beklenmez,
Fedakârlık asıdır, karşılık eklenmez,
Seven, buğzeden Hak rızasını hedefler.

Sevenler, endamdan ziyade ahlakı,
Verenler, emanetlerindeki tüm malı,
Ecdadı, cananı, ayali ve hatta canı,
Kimin olduğunu bilerek severler.