Sen Oldun Efsanem Şiiri - Kasım Kobakçı

Kanadının gölgesindeyken bile, arıyorum seni,
Tılsımına, aurasına...
Ben miyim, bu efsunlu tozun hakimi,
Yoksa kanatlarım, o parıltının tutsağı mı?
*
Orman fısıltısı demişti ki:
Biz ilk ışıktan, ezelden bağlıyız.
Anlat ey can, doğru mu?
Fanilerin diyarında, gezindiğini hayal etmek,
Harap ediyor beni...
*
Döneceğini sezsem de,
Dayanamıyorum yine de, bu sessizliğe...
Sakın ha, benden gitme!
*
Ant içtik, yalnız gökler ayırır diye,
Yörüngendeyken bile, muhtacım sana...
Harene, ışıltına...
Sihir yükü sırtımda.
*
Bilmem, hangi kehanetin sonucusun?
Bu soğuk tavrın, kristalimi çatlatıyor,
Hangi dileğime yanıtsın?
*
Bu vadiye, dolu vuruyor,
Baharın tam şafağında...
Donuyorum, uzaklığında...
Bir daha, beni asla terk etme...
*
Bağlandım nefesine, alevine...
Sihirli boşluğa düşmeye...
Sensiz uçabilir miyim ben?
Soruyorum, aklını mı yitirdin sen?
*
Huzur bulur muyum, sönük diyarlarda?
Gizemli yetim, yitip gider sonra...
Özümde nursun anla...
Peri kızı var olamaz, sen solunca...
*
Uçar mı hiç, gökyüzü olmadan kuş?
Durur mu hiç, zaman akmadan?
Bir daha, sakın bırakma elimi...
Büyümsün dedim bir kere...
Sen oldun efsanem, mucizemin kaynağı...