Sen Nasıl Yaşadın Şiiri - Kasım Kobakçı

Bir şeyler dinlemeye başladım,
Veda etmek yok temalı.
*
Bugün daha az hissettiğimde, fark ettim,
Okuduğum onlarca kitaptan, yalnızca birkaçını anladığımı,
Diğerleri dengi dengine.
Unutma bir yaylada doğmuş olduğumu,
Ve ancak yirmisinde denizle tanışmış olduğumu,
Ne de olsa, bir çobanın torunuyum.
Dış dünyadan habersiz birine göre,
Bıraktığı defterindeki hikayeler,
Fazla derin kalan bir çobanın...
*
Ablama anlatılmış olsaydı,
Hüzünlü olurdu biraz,
Ama acı verici de değil, merak etme.
*
Yollar yürümeyi,
Annemden öğrenmişim, kanıma işlemiş.
Veda etmek yok teması.

Aslında, farklı renkte değildim bu hayata,
Bir başkasının resmiydim belki de.
Hala acı verici değil, hüzünlü de.
*
Sonunda bir vadi dolusu rüzgarda geziniyorum.
Rüzgar da ruhumda, vadi de.
Kimsenin huzurlu olduğu da yok.
İnsan az yaşarmış, ama az yaşadığını bilince, yaşar mıymış?
*
Sen nasıl yaşadın ey şelale?