İnsanın sevgisi, gözlerinden, sevdiğinin gözlerinin dibi dibine akıp gitmeli...
Değmeyene değer vermekten başka hiç bir şey değil bu yazı…
Biz seninle el tutuşurken bile bütün ışıkları karartırdık, güneşin önüne bile perde takardık…
Biz birbirimize yeten ışıklardık…
Göz göze gelmek bile tüm ışıklarımızı içine alırdı…
Sen ölüme ağlanır mı derdin, bense ölümü yazmam derdim, oysa şimdi ölmemiş birinin, değmeyenin arkasından, ağlıyorum…
Âlâyiş-i dünyâdan el çekmege niyyet var
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Devamını Oku
Yakında adem dirler bir şehre azîmet var
Uçdı bu fezâlardan mürg-ı dil-i nâlânım
Ârâm idemez oldum efkâr-ı seyâhat var
Biz birbirimize yeten ışıklardık...
Hikayenin saklı olduğu his sanırım bu cümlede gizli...ışık söndüğünde başlıyor bütün ağlamalar...öfkeler..ve yalnızlık korkuları...güzeldi...çok hemde!!
çok güzel içtenlikle yazılmış cümleler paylaşmak her şeyi tadında ne güzel. unutulmadığını bilmek birinin senin için üzüleceğini bilmek birini düşünmek ve hala sevmek ilk günkü kadar berrak duygularla. eline yüreğine sağlık
Bu şiir ile ilgili 2 tane yorum bulunmakta