Eza oldu hayat; kabuslara yatıp, kabuslara uyandım.
Zeytin yeşili olup bir küçük kızın gözlerinde buldum kendimi sonra.
Günler günlerde solup geçerken,
İzmir’in lodosunda bir Ezgi’ydi beni çağıran…
İşte aradığım bu olmalı;
Ne çok fazla ne de az; beni bende bulmalı…
çan eğrisi tersten işlemekte
tümlüğe eksik zamanlara kucak;
kırka iki kala keşfim
bir dehliz, beynimin çıkmazında...
uzaktan bakan benim
Devamını Oku
tümlüğe eksik zamanlara kucak;
kırka iki kala keşfim
bir dehliz, beynimin çıkmazında...
uzaktan bakan benim
