Sen Şiiri - Ehyet Dumlu

Meltem kokuyor saçların.
Hangi hasret çaldı gülüşlerini?
Kırağı mı değdi güzelliğine?
Sen, dağların ender kızıl lalesi

Elimde hep bir ümit kalsın istedim.
Çoraplarımın yırtığını ayakkabılarım sakladı.
Sana ulaşmak için her iklimi kokladım.
Fesleğen kokuyor ellerin.

Bak yine yıldız kaydı yakuttan gözlerinde,
Senin adınla düştü bu ateş ellerime,
Yarasaların bakışlarını üstüme kilitleme,
Gittiğin o mevsimde iklimler yetim kaldı,
İsimsiz rüzgârların kopardığı menekşe.

Çıplak güzler yaşadım ağaran saçlarında.
Güneşin yoğurduğu kupkuru topraklarla gözlerimi ıslattım.
Bütün kaldırımları ayak izime bandım,
Akbabaların şarkısında aradım seni,
Uçurum vadeden dağlarının ardında.

Ümit yeşermez mi artık kül kokan volkanımda
Ceylanlar suya indi avcının bardağında,
Kartallar pusu kurmuş leylek yuvalarına,
Tavşandan daha ürkek şeyla yüzlü sevgili.

Gittiğin son baharda kırağı vurdu beni,
Bağrındaki taşların er geç bir baharı var,
Her karanlık sabahın başka bir sabahı var,
Nemrutta İbrahim’in, ateşin de ahı var,
Gözümün gözlerinde gecesiz günahı var,
Beni Hazar Denizi’nin ortasında yıkama.

Lale sensin, sümbül sensin, gül sensin,
Bırak bütün şafaklar ışığınla süslensin.
Dağlasan ümidimi kolye yapsan koynuna,
Al ağlamalarımı, serp bütün toprağına,
Sırtını dönme artık benim bu ahlarıma,
Beni bana küstürme!
Ağarmış yanakları gül kokulu sevgili,
Fesleğen kokuyor ellerin.

13.10.2021