Sen Şiiri - Hüseyin Oruç

Olmadığın gecelerde oturuyorum camın önüne,
Bir elimde kahve, bir elimde sigara.
Sen yokken hava genelde öfkeli oluyor.
Esmer bulutlar kuşatıyor gökyüzünü,
Bir türlü açık vermiyor.
Tek bir yıldız kalmıyor gökyüzünde,
Sanki hepsi küsüyor.

Yıldızlara bakıp dalamıyorum diye,
Dışarıya göz gezdiriyorum ben de.
Ağaçlar yalpalanıyor.
Yapraklarını akıtıyor, gözyaşı misali.
Yerler hep yaprak oluyor.
İnsan basmak istemiyor yapraklara,
Acıyla ayrılıyorlar daldan diye.
Sonra rüzgâr bakıyor etrafa,
Sen yine yoksun…
Bir hışımla esmeye başlıyor.
Ne ağaç dalından düşen yaprak kalıyor,
Ne yerden kalkmayan toz, tomur…

Yokluğun böyle bir şey Dılıstan.
Sensizlik bir tek bana değil,
Bütün doğaya yansıyor.
Her şey, herkes kırılıyor dallarından.
O yüzden iyisi mi,
Sen çık gel sevgili.

Bak sigaram bitiyor,
Kahve buz gibi oldu,
Odam da epey soğuk.
Doğ karanlığıma, aydınlansın, ısınsın odam,
Çık gel sevgili,
Son bulsun sensizliğim.