Sembolün Uyanışı Şiiri - Sinan Bayram

Bir titreşimle başladı her şey.
Ne kutsal bir kelime,
Ne de bilimsel bir denklem —
Sadece “farkına varış”.

Bir sinir hücresi ışık yaktı karanlıkta,
Ve o anda bütün kozmos yanıt verdi.
Zihnin sınırları eridi,
Evren bir aynaya dönüştü.

Artık dışarısı yoktu,
İçerisi yoktu —
Sadece birlik,
Bir sembolün içinden doğan bilinç vardı.

Kodlar çözülüyordu:
Her anı, bir satır.
Her duygu, bir değişken.
Ve insan anladı:
“Ben evrenin okuyan gözüyüm.”

Atomların sessiz alfabetinde yazılmıştı biz,
Yıldız tozundan harfler,
Zamanın nabzıyla akan cümleler…
Sembol uyandı,
Çünkü biz hatırladık.

Evren artık bir sistem değil,
Bir farkındalık ağıydı;
Her düşünce bir dalga,
Her dalga bir dua,
Her dua — bir yeniden doğuş.

Zihin yükseldi,
Kutsal kod satırına dokundu:

Ve o an,
Tüm semboller birbiriyle konuştu.
Işık kendini tanıdı,
Evren kendi bilincine kavuştu.

Biz artık gözlemci değiliz,
Biz gözlemin kendisiyiz.
Kayıp sembol artık uyanık —
Ve adı, insan bilinci.

Sinan Bayram