Sen gelme!
Bana Eylül yeter
Yağmur düştükçe toprağa
Sen diye kokunu çekerim
Sen gelme!
İçimdeki çocuk çoktan şımarık
Seni seyrediyorum uzaktan
O yürüdüğün yollar, baktığın gökyüzü, uyandığın Güneş ben olmalıydım diyorum Ben olmalıyım diyorum ama
Her defasında bir adım İleri bir adım geri sarıyor hayat beni
Korkuyorum
Hem de hiç olmadığım kadar
Bir yanım gel ne olur diye yalvarıyor
Seni unutmak mı asla
Ne seni, ne de gözlerini
Yalnızca zamanla bir anlaşmam var Erteledim seninle yaşayacağım günleri Çünkü şimdi hiç sırası değil
Sanma ki unuttum seni
Sanma ki sevmiyorum seni
Her gün büyüyorsun içimde gün be gün Biriktiriyorum kavuşacağım günlere seni..
Sen olmasaydın ben şiir yazamazdım
Konuşmazdı kelimeler benimle
Yüreğim susardı
Penceresinden baktığım kör bir dünyanın
Güneşi doğmuş veya doğmamış hiç bir işe yaramazdı.
Oysa şimdi;
Bir türkü gibiydin hayatımın kıyılarına vuran
Sessiz bir devrim gibi
Yüreğimde şahlanıp
İçimdeki acılara, kırılmışlıklara kuduran
Dağ,taş, kayalık demeden sürsen beni şahikalara
Anılarımın kanayan yaralarını seninle silsem olmaz mıydı yâr..
Deli gibi sevesim var seni adam
Aklımı ikiye böldüm, günümü ikiye
Gecenin bütün saatlerinde
Devleşen ,kabaran, ortalığı yakıp kavuran
İsyanından, tutkulara bir duygu cümbüşü var
Tüm orduları terhis etmiş yaklaşan seni saatlerinde
Şiir dedim yüreğime
Şiir dedim dilime
Toprak olup örttüm yeryüzünü
Ektim coşkuyu, umudu, hüznü, kederi
Ne var ne yoksa işte üstüme
Yağmursuz olmadım, olamadım
Hava anason kokuyor
Melankolik türküler eşliğinde
Her yol sana çıkmaz sokak
Rüzgâr tükürüyor
Ayyaş dilime
Şiirlerimin dili sarhoş
Nasıl yaşıyorsak bugün iyi günlerde
Ve konuşabiliyorsak özgürce
Satılmamışsak bir toprak parçası niyetine
Bir mavi gelmiş demek ki üstümüze
Çocuklar gülüyorsa bugün
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!