Şeker İsmail Şiiri - Mehmet Bor

Dörtyol ağzıydı,
Toplandığımız yer
Çok.. eskilerden kalma
Bir de dibek taşı vardı
Öyle bir taştı ki
Başında mutlaka birileri vardı.
Bir işaret bir simgeydi sanki.
Mahallleyi turlardık.
Mutlaka dibek taşına uğrardık.
Tamamlandığımız da yapılan planlar
Ya sinemaya, ya da meyhaneye,
Çekerdi bizi.
Böyle değil gibi şimdikiler.
Ne hikmetse biz
Çok severdik birbirimizi
Herkesin gıpta ile baktığını bilirdik
Hatta serkeşliğimizden
Bizden ne köy, ne de kasaba olur
Diyenler de vardı.
Bir araya geldiğimizde
Zaman su gibi akardı.
Kendi aramızda lakaplarımız vardı.
Kimine pras, kimine tüp, kimine coki,
Kimine gubo, kimine astsubay.
Bana, soyadımla seslenirlerdi
Kısa olduğundan olsa gerek
Halen de öyledir.
Bir de İsmail vardı ki;
O’na şeker İsmail derdik.
Orta boylu, hafif kiloluydu
Saf, temiz, neşe doluydu.
Okumamıştı.
Çiftçilik, hayvancılık yapıyordu.
Beslediği hayvanların,
Sütünden, yoğurdundan bize pay bile ayırıyordu.
Hayat mücadelesi işte
Kendi yağında kavruluyor du.
Hepimiz ayrılıklara gebe kaldık.
Her birimiz girdik bir yerlere
Şeker tek kaldı dibek taşında.
Geldiğim bir zaman da buldum şekeri..
Neler yapıyor, ne alemdesin..
Gözleri buğulandı.
Aldırma dedim.
Sizleri gördüğüm de
Sevinçten oluyor dedi.
Şirin bir evi, mutlu yuvası vardı şekerin.
Günlük nafakasını da temin ediyor,
Hatta son zamanlar da
At arabası da sürüyordu.
Meğer;
O şirin evi, yanmış.şekerin.
Utandım.haberim olmamıştı.
Çektiklerini yaşıyordum.anlattıkça
Sitem ettim.
Niye haber vermedin.
“ ne bileyim diyemedim”
Gurur yapmıştı kendince
Halbu ki böyle değildi şeker.
Sonradan söyledi
Çok pişman olduğunu
Zamanla anlamış gerçeği
Kızmış kendine
Dinleseydim sizleri keşke
Okusaydım.Okusaydım da
Tek başıma kalmasaydım
Dibek taşında.

Mehmet BOR

09.05.2003