Şehrinaz Şiiri - Hayrettin Taylan

yokluğuna ussun badireler atlıyor vebalim
içsel hazineye sızıyor acılar
biçarenin çarı olarak kalıyor dertler
uyarıl başkaldırının egosunda uyanırım aşka
döngülerin dönen dünlerinde kalıyor nemli gözlerin
bittiğim damlanda aklanıyor aşka ıslanmış gerçekler
alıştırılmış amaçların yamaçlarında yitik kalıyor sensizlik
üstüme üstsüz hecelerin kitabi düş olarak düşüyor
sonsuzluğun sancısında dile geliyor dili mecruh
nabzımda hevesimi ölçen ilk bakışın
eriyor dünyamın aşk merkezi
bekliyor dünyamın son ahiri seni

öznel kokun unutulmazlığa diriliş aynası
can kırıklarını tarıyor uslanmışlık
hüzün mızrakları için kafesten bir ten uzanıyor kıskanmışlık
nidanın şarkısında uyanıyor öylence gidişler
adanmış ömrün dizesinde imgesele kanıyor kalışlar
yetim bir gidişin öksüz kalışı arasında mumyalanıyor sevdam
ilk gördüğüm gibisin
ilk sevdiğim gibisin
ben biraz firavun, biraz musa, en çok da kendimim biraz

vurgunların vurgusunda sevgi asam ile kendim ait yaslarım var
her dem seni düşlerime okutan optik algının sonsuzuyum
onulmaz bir yaranın o’nurunda antik bir olgunun sensiziyim
varılmaz bir sonun ortasında septik bir aşının fidesiyim
bir’azdan birçoğa oğullanan sevi arısının petek mimarıyım
derslere aşk, aşka ders olan otantik bir sevdanın ruh feneriyim
söz ile göz arasında sensizliğin içsel romanında ölmeyen sevdakarım
bu yüzden, yüzünden içyüzüne vuslatı ektim severek Şehrinaz