Şehrin Ortasında Şiiri - Bahçe Ee

Kadim bir şehre bu devrin tutulmalarından biriyim 
Dilimin ucunda dizginsiz sözleri tutamıyorum
Yol ayrımında cesaretlenen intiharlara dökülüyor 
Yaralarımı saramaz artık baharlar 
Kış hükmünü sürerken
Gözlerim isyankâr davetlerin buyruğunda 
Özlemiş ruhum, 
İtibar etmediği sesleri yükseltmeyi 
Düşüyorum sayfamın başından şehrin ortasına 

Şadırvandan akan suda geziniyor kulağım,
Bir seyyah gibi 
Caddelerin elini tutuyor adımlarım 
Anıların demini çeke çeke 
Daracık küçeler 
Konuklarına ovuşturuyor gözlerini her sabah 
Hürmetkar selâmlar takdim ederek
Gönül dolusu hayranlığımı 
Ağız dolusu taşıyamıyorum 
Eşiğine bırakıyorum şehrin
Sırtımda ağırlaşan kabahatlerimi
Yıkıyorum ellerimden

Ne toy aşıklar düştü 
Ne cahil sevmeler şehrin surlarına 
Düşen çığlıkları resmediyor Dicle mavi yüzünde 
Bazen Suzi görünüyor 
Bazen yüreğini aşk diye diye kanatan Adil 
Zehirli kelimelerin izdihamına uğramıyor Kırklar Dağı 
Bu çağın katmerlenmiş günahlarından utanıp 

Doğu kapısından giriyorum şehrin yüz suyuna 
Ardışık uzatıyorum dualarımı 
Taş sokakların gündüz telaşına uğratmadan 
Ahmaklığını dövüyorum aklımın 
Ayarı kaçmış öfkemi sakinliyorum 
Azaltıyorum seyirci yanlarımı 

Acıya borcunu ödemiş gülmeler doluyor eyvana
İşitiyorum
Korkak yürüyüşlerden alacaklı hıncımı 
Dünün enkazına boğup
Kapısını çarpıyorum kendini yaşayamamış yılların 

Siyah taşlarındaki yazıtlar asırların zılgıtını çekerken, 
Kale duvarlarına yığılır gençliğim 
Pervasız kendi bestesini seslendirecek
Yedi notadan kırk yıllık 
Akordu bozuk bir ney gibi üfürerek 
Şehrin yatağında uyanmak isteyen hikâyemi

Feyza