Şeb-i Yelda Şiiri - Ümit Seyhan

Ruhuma dökülmüş, bir kalıpsa bedenim.
Ben tutsak,ben sürgün, ben bir köleyim..
Aczime şahitse, şu direksiz göklerin.
Ben ümit ,ben mefza,ben bir abir-i sebilim.

Afâkın göğsünde tomurcukken nâr,
Kızılın ötesinin,muştusudur bergüzar.
Dil sürçer,göz kararır,el titrer,
Şevkattin şavkısıdır, zann-ı yâr..

Umudun nabzı atarken yavaş,
Biçilir gündüzler,savrulur talaş,
Hani düşlere yolculuk arkadaş.?
Zulamda ağıt,içimde sızı,gözümde yaş..

Hüsnümde eserken bir acı meltem,
Her güzelin âtisi hazin bir matem
Vuruldun kanadından sus madem.
Kimedir şikayet?,kimedir sitem?.

Yakının mazisi uzaktır şimdi.
Heyecan eskidi,tükendi sevgi
Şeb-i Yelda'larda,aşk nöbeti,
Yarin gözleride nemlidir belki.

Gönülle gönülü, yakıştıran var.
Gözlerde ateşi ,tutuşturan var
Aşığın sebebi, şeb-i Yelda'lar.
Çoğalır Yar, kırıldıkça aynalar..

Ü.Seyhan