Savrulan Küller Şiiri - İslam Demir 2

Gölgeler düşerken kaldırımlara,
Adı bile geçmez oldu sokaklarda.
Sen hangi rüzgâra karıştın, bilmiyorum,
Ben hâlâ o eski iskelede bekleyenim.

Bir yangının külüyüm, savruluyorum,
Gözlerin düşüyor aklıma, unutmuyorum.
Ellerini hatırlıyorum, bir de sesini,
Belki de en çok gitmelerin yakıyor içimi.

Geceyi bölüyorum sigaramın dumanıyla,
içimde suskun bir şehir inşa ediyorum.
Sen yokken eksik yanıyor sokak lambaları,
Bir adım atsam çöküyor kaldırımlar.

Şimdi hangi şehrin rüzgârındasın, kim bilir?
Belki de unutulmuş bir şiirin dizelerinde.
Ama ben hâlâ burada, kendimle baş başa,
Bir yangının külü gibi, savrulmaya mahkûm.